ANDRZEJKI (2)
z kryształów na koronie
trysnęły w błękit wrony
nad nagle nagim drzewem
chmury rozdarły gardła
słońce wtula w gałęzie
złotawe warkocze
i chowa twarz za skrzydłem
wstydząc się czułości
pestki snu korale
perły pod powiekami
przez dziurkę od klucza
wlewa się łza śniegu
łza co wróży zieleń
